gece olunca düşünülen şeyler

tüm yaşadığım kötü anıların her gece vtr'sini yapıp sunan beynimi kırmam tekrardan izlerim. içsel hesaplaşmalar yapar, varoluşsal sancılar çekerim. geleceğimi düşünür ve sen git ben galiba gelemeyeceğim derim. en sonunda da nereye gidiyor olum bu hayat? derim. ve sonra kapanış. neyse ki uyku var bir uyurken mutluyum onunda farkında değilim zaten.

(:

ertesi güne kaç saat uykuyla uyanacağımı düşünürüm.

Yıldırım Demirören ve ziraat bankası ikilisini düşünüyorum.

Gündüzden, önceki geceden, önceki gündüzden, hayallerden, yaşananlardan, anılardan, yıkılışlardan, sevdalardan, acılardan, en çok da kayıplardan oluşan bi klip dönüyor beynimde benim. Her karesini ezbere biliyorum ama her karesi ayrı dağıtıyor. Her karesine ayrı bir hayranım orası ayrı.

Yarın kesin kar yağar, yollar otobüs felan derken ben bayağı bir oyalanırım. En iyisi 8 de kalkayım sabah. Her türlü geç kalacam işe zaten

Henüz 22 yaşındayım yaşamadığım kalmadı varsa daha yolun başında iken yaşayayım bitsin ya yeter kardeşim yeter

dün gece bi gün kedimin öleceğini düşündüm ve mahvoldum. o sırada kendisi benimle uyuyordu bense kendi kendime bi duygu seline kapılıyordum. çok alakasızdı.

Kocam.

o top direkten dönmeseydi acaba ne olurdu?? :((

Açılış günün anlam ve önemi konuşması, bugün noldu ya da olmadı, sonra geçmişte yapılan yanlışlar ve söylenemeyen sözler için iç geçirme, bir tutam gelecek kaygısı bir çimdik anksiyete biraz da yarın ölsem ne olur krizi, kapanış telefonun başında uyuya kalma.

boşa geçen aktivitesiz ömrüm.

ben neyi yanlış yaptım da olmadı

Ailecek korona olduk bu savaşı biri kaybedecek mi diye düşünmeden duramıyorum

Yalnız kaldığımda ya da aniden yoklayan yalnızlık hissini en içimde tattığımda genelde dışarıyı izlemeyi severim. Bunların yanı sıra kafamda binbir türlü düşünce kol gezer. Fakat okuduğum andan beri zihnimi istila eden "Belki de sürdürdüğüm yaşam, sürdürmem gereken yaşam değildir?" alıntısı beni hep çıkmaz sokaklara sürükler. Başlarda çok hoşuma gittiği için sürekli düşündüğümü sanırdım. Ama sonradan fark ettim ki zihnim, düşünmeye müsait olduğu her an onca şeyin içinden sanki cımbızla çeker gibi bu alıntıyı alıyor ve önüme sürüklüyor. Ve evet, halen yine bunu düşünüyorum. Acaba, diyorum, sürdürdüğüm yaşam sürdürmem gereken yaşam mı? (bkz: Tolstoy) (bkz: İvan İlyiç'in Ölümü)

Her şey çok garip ve hepsi bi o kadar yabancı. Garipliği çözmeye çalışırken uykusuz kalıyorum. Bu uzun düşünme seanslarında kendime bile yabancılaşıyorum. Şu gece düşünme olayını bırakırsak hepimiz rahatlıyacağız.

Bunu son ses kulaklikla dinlemeyi düşünüyorum https://youtu.be/NlofCrcQIUw

genelde eksik olan şeyi ve eksik olan şeyden nasıl bu kadar uzak olabildiğimi düşünürüm. beni ne bu kadar uzaklaştırdı? ben nasıl sevdiğim her şeyi terk ettim? nasıl fark edemedim? uğrunda harcadıgım bunca şeyden sonra benden bir ben kaldı içini de çok kurcaladım belki bir sen vardır benden içerde diye :D gece olunca da o gecelerde kurcaladıgım o yaralarla ilgilenirim.